Wystawa
W przeciągu mniej niż roku Niemcy jednoczą się i odzyskują suwerenność. Dla Parlamentu Europejskiego to powód do wielkiej satysfakcji wynikającej z przekonania, że instytucja ta aktywnie uczestniczyła w tych doniosłych wydarzeniach. Pojawia się jednak kwestia, którą trzeba się pilnie zająć – zjednoczenie Niemiec rodzi pytanie o demokratyczną reprezentację 16 milionów nowych obywateli Wspólnoty Europejskiej. Dlatego też Parlament Europejski podejmuje decyzję o zaproszeniu 18 przedstawicieli z pięciu landów dawnej NRD do swego zgromadzenia w charakterze obserwatorów.
Obserwatorzy, wybrani demokratycznie w marcu 1990 r. we wschodnioniemieckiej Izbie Ludowej i delegowani tymczasowo przez niemiecki Bundestag, zostają w 1991 r. włączeni w prace Parlamentu Europejskiego, jego komisji i grup politycznych. Po pewnych zmianach logistycznych dołączają – jednak bez prawa głosu – do delegacji niemieckiej, której liczebność wzrasta w ten sposób z 81 do 99 posłów, do czasu gdy kwestia reprezentacji wszystkich państw członkowskich i organizacji wyborów europejskich nie zostanie ostatecznie rozstrzygnięta w czerwcu 1994 r.
