Wystawa
U schyłku XIV wieku renesans rozprzestrzenił się z Włoch przez Francję po północną Europę, podnosząc poziom umiejętności technicznych artystów, co poprawiało ich status społeczny i miało wpływ na wiele dziedzin intelektualnych poszukiwań. Flamandzki malarz Jan van Eyck uważany był w swoich czasach za rewolucjonistę z uwagi na mistrzowskie posługiwanie się techniką olejną, łączące realizm z błyszczącymi barwami. Olejny obraz Jana van Eycka Madonna kanonika van der Paele, namalowany w latach 1434-36, jest jednym z największych dzieł artysty i charakteryzuje się złożoną ikonografią. Więcej na ten temat można przeczytać (po angielsku) na stronie Flamandzkiej Kolekcji Sztuki.
W tym podwójnym portrecie z okresu późnego francuskiego renesansu w stylu drugiej szkoły z Fontainebleau dostrzec można zarówno flamandzkie, jak i włoskie wpływy. Zmysłowość portretu królewskiej kochanki Gabrielle d'Estrées i jej siostry wpłynęła na dużą popularność płótna.
We Włoszech, wykorzystanie perspektywy przez Andreę Mantegnę napełniło jego sztukę uderzającym rzeźbiarskim realizmem i emocjonalnym wpływem, na przykład w obrazie Opłakiwanie zmarłego Chrystusa z lat 1470-74.
To absolutny szczyt formy Montegniego, dzieło o niezwykłej sile wyrazu, surowej powadze i po mistrzowsku zachowanej iluzji perspektywy stało się jednym z najbardziej rozpoznawanych symboli włoskiego renesansu.
Pinacoteca Brera
Wenecja stanowiła wyjątkowe wrota pomiędzy Europą a Bizancjum. Centralnym punktem włoskiego renesansu była szkoła kilku pokoleń rodziny Bellinich. Monumentalne płótno Kazanie św. Marka na placu w Aleksandrii zostało zamówione u Gentile Belliniego w 1504 roku, ale zostało dokończone dopiero po jego śmierci w 1507 r. przez jego brata Giovanniego. Ozdobiło salę reprezentacyjną gmachu jednej z najbardziej prestiżowych i wpływowych weneckich konfraterni Scuola Grande di San Marco.
